Dzieciństwo

Branson urodził się w dzielnicy Blackheath w południowym Londynie, jako najstarszy syn adwokata Edwarda Jamesa Bransona (1918–2011) i Eve Huntley Branson (z domu Flindt). Jego dziadek był sędzią Sądu Najwyższego. Pomimo rodzinnych tradycji prawniczych Branson nie poszedł śladami ojca i dziadka^[2]. Nie był dobrym uczniem, w czym na pewno nie pomagała mu dysleksja^[3]. Kilkunastokrotnie był wyrzucany ze szkół, jednak z czasem odkrył w sobie wyjątkową umiejętność zjednywania sobie ludzi.

Kariera

Początkowo Branson miał dosyć nietypowe pomysły na biznes. Niestety ani sprzedaż świątecznych drzewek, ani papużek falistych nie zakończyły się sukcesem. Skuteczny okazał się dopiero kolejny pomysł. Branson zaczął działalność w przemyśle muzycznym. W kościelnej krypcie powstał jego magazyn „Student“. Pismo promowało popularne nagrania i natychmiast odniosło duży sukces. Do udzielenia wywiadów udało mu się nakłonić takie gwiazdy jak Mick Jagger czy John Lennon^[4].

Jednak najpoważniejszą i najbardziej znaczącą decyzję Branson podjął w wieku 20 lat, kiedy to wspólnie z kolegami otworzył sklep muzyczny. Początkowo przyjęli model sprzedaży wysyłkowej, który pozwalał oferować płyty o kilkanaście procent taniej niż w tradycyjnych sklepach. Sklep został nazwany Virgin – był to pomysł jednego z pracowników, a odnosił się do tego, że Branson i jego koledzy byli „dziewicami w biznesie”. Dziś niemal wszystkie przedsiębiorstwa kontrolowane przez Bransona mają w nazwie słowo Virgin. Sklep odniósł potężny sukces i już wkrótce możliwe było otwarcie butiku muzycznego przy prestiżowej ulicy w Londynie – Oxford Street^[5].

W 1971 roku Branson był przesłuchiwany w związku ze sprzedażą w sklepach Virgin płyt, które zostały zadeklarowane jako towar eksportowy. Sprawa nigdy nie trafiła do sądu, a Branson zgodził się opłacić należny podatek i grzywnę. Matka Bransona musiała zastawić rodzinny dom, by pomóc spłacić jego zobowiązania^[6].

W 1972 roku Branson zainwestował zarobione pieniądze w wytwórnię płytową Virgin Records, którą założył z Nikiem Powellem. Zakupili także wiejską posiadłość, która została przerobiona na studio nagraniowe. Udostępniali je rozpoczynającym kariery muzykom, w tym Mike'owi Oldfieldowi, którego debiutancki album Tubular Bells (1973) był pierwszym wydawnictwem wytwórni i jej ogromnym sukcesem. Rozszedł się w nakładzie 5 mln egzemplarzy, dzięki czemu wytwórnia zarobiła ponad milion funtów^[7].

W 1977 Virgin wsławiła się podpisaniem kontraktu z grupą Sex Pistols, która została stanowczo odrzucona przez innych wydawców. Był to kolejny sukces – ponad 5 milionów sprzedanych płyt. Wytwórnia jest także odpowiedzialna za przedstawienie szerszej publiczności takich awangardowych artystów jak Faust i Can. Wytwórnia Bransona stopniowo zdobywając uznanie w branży, podpisała z czasem kontrakty m.in. z: The Rolling Stones, Bryanem Ferrym, Simple Minds, Paulą Abdul, Steve’em Winwoodem, Janet Jackson, Genesis, Philem Collinsem, Peterem Gabrielem i wieloma innymi^[7].

Kolejne jego przedsięwzięcie również okazało się dużym sukcesem. Branson w 1984 roku we współpracy z Randolphem Fieldsem założył linie lotnicze Virgin Atlantic Airways. Pierwsze loty odbywały się pomiędzy lotniskami Gatwick i Newark. Linie już w pierwszym roku działalności zaczęły przynosić zyski. Branson w swojej autobiografii w następujący sposób opisuje powody podjęcia decyzji o założeniu linii lotniczych:

Moje zainteresowanie życiem wynika z tego, że stawiam sobie wysokie, pozornie nieosiągalne wyzwania i staram się osiągnąć nawet więcej. Chcąc żyć w pełni, czułem, że muszę się tego podjąć^[6].

Kryzysowym momentem w działalności linii okazał się być rok 1992, kiedy w celu ratowania linii lotniczych, Branson był zmuszony sprzedać EMI swoją wytwórnię za cenę 500 milionów funtów. Decyzja ta była dla niego wyjątkowo trudna, ponieważ to właśnie działalność w branży muzycznej była podstawą imperium Virgin. Później Branson założył V2 Records, dzięki czemu powrócił do przemysłu fonograficznego.

Rok po założeniu Virgin Atlantic Airways, Branson założył kolejną firmę – Virgin Holidays. Początkowo miała ona zajmować się jedynie sprzedażą biletów lotniczych, jednak szybko została przekształcona w biuro turystyczne. Z czasem oferta przedsiębiorstwa zaczęła się poszerzać, a dziś oferuje wycieczki w najdalsze zakątki świata, wakacje dla aktywnych i indywidualnie dostosowane wyjazdy dla najbardziej wymagających. Zdaniem zarówno ekspertów, jak i konsumentów, Virgin Holidays zostało w 2011 roku uznane za jedną z najsilniejszych marek w Wielkiej Brytanii^[8].

Jak się okazało, standardowe linie lotnicze to jednak za mało dla Bransona, który 25 września 2004 roku, ogłosił podpisanie porozumienia, zgodnie z którym powstało Virgin Galactic. Przedsiębiorstwo to ma w niedalekiej przyszłości oferować suborbitalne loty kosmiczne, suborbitalne kosmiczne misje naukowe oraz umieszczanie na orbitach małych satelitów. W dalszych planach Virgin Galactic ma oferować również turystyczne loty kosmiczne^[9].

Swoje niestandardowe i innowacyjne podejście do biznesu Branson pokazał także w 1999 roku, kiedy to powstało Virgin Mobile, pierwszy na świecie operator wirtualny. Przedsiębiorstwo nie posiada swojej własnej sieci, a jedynie na podstawie porozumienia wykorzystuje sieci innych operatorów. Dzisiaj Virgin Mobile udziela swojej marki sieciom działającym w 8 krajach i planuje dalszy rozwój.

W czerwcu 2006 roku, na podstawie doniesień Virgin Atlantic, urzędy odpowiedzialne za uczciwą konkurencję w USA i Wielkiej Brytanii podjęły śledztwo w sprawie zmowy cenowej pomiędzy Virgin Atlantic i British Airways. W sierpniu 2007 British Airways zostało ukarane grzywną w wysokości 271 milionów funtów. Virgin Atlantic dostało immunitet za ujawnienie informacji o nieprawidłowościach i nie zostało ukarane. Tej kontrowersyjnej decyzji Urząd Sprawiedliwego Handlu bronił, jako wydanej w interesie publicznym^[10].

4 lipca 2006 roku, Branson za blisko miliard funtów sprzedał Virgin Mobile brytyjskiemu przedsiębiorstwu oferującemu usługi telewizyjne, internetowe i telefoniczne NTL:Telewest. Przedsiębiorstwo jest zobowiązane do wypłacania 8,5 miliona funtów rocznie za prawa do korzystania z marki Virgin. Branson został również największym udziałowcem spółki. Uruchomienie nowej działalności odbyło się przy dużym rozgłosie 8 lutego 2007, pod nazwą Virgin Media.

Branson od dawna deklarował zainteresowanie Formułą 1, jednak zastrzegał, że Virgin nie zainwestuje w ten sport, do czasu gdy nie zostanie stworzony jego bardziej ekonomicznie efektywny i przyjazny środowisku wizerunek. Stało się tak podczas rozpoczęcia sezonu 2009, kiedy to Virgin zostało sponsorem nowego zespołu Brawn GP^[11]. Pod koniec sezonu Branson zainwestował w zespół Manor Grand Prix i wykupił 80% udziałów, zmieniając jednocześnie nazwę na Virgin Racing.

Branson i Tony Fernandes, właściciel Air Asia i Lotus F1 Racing, założyli się podczas sezonu 2010 o to, który zespół osiągnie lepszy rezultat w rywalizacji. Przegrany miał pracować przez jeden dzień w liniach konkurenta przebrany za stewardesę. Fernandes wygrał zakład, jego zespół zajął 10 miejsce, a Virgin Racing zakończyło sezon na ostatnim, 12 miejscu.

W 2009 roku Branson postanowił rozpocząć działalność pod powierzchnią wody. Wtedy też powstało Virgin Oceanic. Ma ono zajmować się podwodną turystyką, ale także penetrowaniem najgłębszych otchłani oceanów.
Wciąż trwają prace nad budową łodzi, która mogłaby umożliwić realizację tak ambitnych planów.